HEERHUGOWAARD – Waar vele sportverenigingen of organisaties van sportevenementen te kampen hebben met een tekort aan vrijwilligers, daar zit Tour de Waard in een luxe positie. Aan helpende handjes niet te klagen. Vele mensen zetten zich in voor het Heerhugowaardse wielerevenement. Zo ook Hans Borst.

Als jonge jongen was Hans al gefascineerd door de Tour de Waard. In 1984 maakte hij kennis met het vrijwilligerswerk van de wielerronde. ‘Ik was toen achttien of negentien jaar en reden de profs door het centrum van Heerhugowaard’, vertelt Hans. ‘Het comité hoopte op zoveel mogelijk betalende bezoekers, er werd een volledig afgesloten parcours gemaakt. Langs de sloten van de Van Foreeststraat en de Cromhoutstraat werden schermen gemaakt van een Jute doek. Toen ben ik begonnen bij de jute ploeg.’

Zes jaar later kwam het einde aan de wedstrijden met de professionele renners en was de jute ploeg niet meer nodig en verhuisde Borst naar de hekkenploeg. ‘De wielerentourage bleven we neerzetten. Als je naar Heerhugowaard komt dan weet je waar het parcours is. Bij de profs hadden we een grote tribune bij de finish, later werden daar de genodigden ontvangen in een luxe Gastenwagen.’ De volgende stap was een plek in het bestuur, waar hij nu de functie van secretaris bekleed. Voor hem is het uitvoerende werk nog altijd hetzelfde. Dat begon met Co Zut wiens ideeën Borst uitvoerde. ‘Ik maak graag dingen. Alles wat Co bedacht voerde ik uit.’

Waardering
Onder meer de banieren, de verticale vlaggen die nu aan de Vondellaan hangen, zijn het werk van de Heerhugowaarder. ‘Die had Co gezien bij de ronde in Frankrijk. We hebben lappen stof gekocht en dat aan elkaar genaaid. We begonnen met vijftien banieren. Nu zijn het er nog vijf à zes.’ Veel werk, maar het resultaat mag er zijn. Wat de Tour de Waard verder uniek maakt zijn onder andere een mooie sportieve Miss, die word geassisteerd door drie medaillemeisjes, het huldiging bordes waar de renners de prijzen in ontvangst nemen en de naam Tour de Waard met het jaartal op het asfalt bij de Finish. De renners in de Elite wedstrijden zetten hun handtekening voor de wedstrijd op een groot formulier op het intekenbordes, de vele internationale vlaggen en pavoiseerlijn ter versiering langs het parcours. Het zijn enkele dingen die inmiddels als tradities kunnen worden gezien. Zijn tomeloze inzet, nu al ruim dertig jaar, leverde hem anderhalf jaar geleden een bedankje op. Een plateau werd vanuit de Koninklijke Nederlandse Wieler Unie aan Borst overhandigd. Een blijk van waardering voor zijn werk. ‘En dat is altijd mooi, zeker als het vanuit de bond komt.’

Vertrouwd
Duidelijk is dat het vrijwilligerswerk een dankbare taak is. Dat blijkt wel uit de vele jaren die verschillende vrijwilligers al bij het evenement betrokken zijn. Niet alleen Hans Borst, maar er zijn nog vele vaste krachten op te noemen. ‘Je raakt er mee besmet.’ Ook het publiek, dat jaar in jaar uit op het Heerhugowaardse wielerfeest afkomt. Op zondag 18 augustus is het alweer de vijftigste keer. Borst: ‘Waarom het nog steeds bestaat? Alle schakels van de ketting blijven even sterk, voldoende sponsorgelden, veel renners aan de start die rijden voor een aantrekkelijk prijzenschema, veel publiek langs de hekken en de grote groep vrijwilligers. De meesten helpen al jaren, want ieder jaar voelt het heel vertrouwd.’